Świętych Bernardyna Realina, Jana Franciszka Régisa i Franciszka de Geronimo; Błogosławionych Juliana Maunoira i Antoniego Baldinucciego, prezbiterów, jezuickich misjonarzy ludowych.
Bernardyn Realino, (wł.: Bernardino Realino) urodził się 1 grudnia 1530 r. w Carpi we Włoszech. Ukończył studia prawnicze w Bolonii. Pełnił urząd podesty w Felizzano oraz Monferrato. Po doświadczeniu widzenia Matki Bożej z Dzieciątkiem porzucił karierę polityczną i wstąpił do zakonu jezuitów w 1564 r. W 1567 r. przyjął święcenia kapłańskie, W trzy lata po złożeniu ślubów profeskich przełożeni zadecydowali o wysłaniu ojca Bernardyna na drugi koniec Italii – do miejscowości Lecce w regionie Apulia. Święty założył tam kolegium jezuickie i rozwinął działalność duszpasterską, lecz nie sądził, że spędzi tam pozostałe czterdzieści lat swego życia. O. Realino był obecny tam, gdzie była nędza moralna bądź materialna. Był spowiednikiem i powiernikiem wszystkich stanów i dlatego otrzymał od wdzięcznej ludności tytuł „ojca miasta”. Zmarł 2 lipca 1616 r. w Lecce we Włoszech, gdzie do dziś (w kościele jezuitów) spoczywają jego relikwie. Został beatyfikowany w 1895 r. przez Leona XIII, a kanonizowany przez Piusa XII w 1947 r. Jest patronem Lecce oraz Carpi.