Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata to ostatnia niedziela zamykająca rok liturgiczny, przed I niedzielą Adwentu, która rozpoczyna nowy rok liturgiczny. Zgodnie z nakazem Piusa XI we wszystkich kościołach tego dnia po głównym nabożeństwie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmawiamy Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz Akt Poświęcenia Rodzaju Ludzkiego Najświętszemu Sercu.
W 1920 r. w Polsce Akt Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa został dokonany przez Prymasa Polski kard. Edmunda Dalbora na Jasnej Górze.
W 1921 r., czyli rok później, akt intronizacji został odnowiony w Krakowie w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa z udziałem całego Episkopatu Polski wraz z ponad stutysięczną rzeszą wiernych.
11 grudnia 1925 r. na zakończenie roku jubileuszowego papież Pius XI encykliką "Quas Primas" wprowadził do kalendarza liturgicznego Uroczystość Chrystusa Króla. Uroczystość ta miała w swoim charakterze przeciwstawić się ówczesnym silnym tendencjom ateistycznym i laickim i wskazywała na Chrystusa jako Króla mającego władzę nad człowiekiem i całym światem.
W 1951 r. trzeci raz w Polsce uznania Jezusa Królem Polski dokonał Prymas Tysiąclecia, abp Stefan Wyszyński w ukryciu przed władzami komunistycznymi, w święto Chrystusa Króla ślubował w imieniu narodu polskiego.
Początkowo uroczystość obchodzono w ostatnią niedzielę października. Po reformie liturgicznej w 1969 r. uroczystość została przeniesiona na ostatnią niedzielę roku kościelnego. Umieszczenie tej uroczystości na końcu kalendarza wiąże się z biblijnym rozumieniem czasu i odzwierciedla zarazem sens roku liturgicznego, który jakby odtwarza najważniejsze zdarzenia w dziejach zbawienia.